Teachings of the Lord Krishna

Teachings of Lord Krishna

Lord Krishna, is the one of the most loved Gods of the Hindu religion. His teachings on various aspects of human life to Arjuna during the epic battle of Mahabharata are world famous. His teachings were written in form of a book by famously known as Bhagwad Gita. Bhagwad Gita literally means divine songs of Lord. Teachings of the lord, are relevant even in the present age. They are being promoted by a number of spiritual gurus. Few of his important teachings are as follows:

• Four Kinds Of actions: According to Lord Krishna there are four kind of Actions or karma that a human can perform they are, Kamya Karma- Actions performed for selfish gains, Nishiddha Karma- Actions that are forbidden bu holy texts and scriptures, Nitya Karma- Actions that must be performed daily and finally Naimittika Karma-Actions that must be performed on certain special occasions. Lord Krishna clearly forbade his devotees to perform the first two kinds of Karmas as they lead to rebirth and laid stress on the performance of the latter two as they help in getting Moksha or Nirvana, in other words, salvation.
  
  
• Liberation and Bondage: Lord Krishna emphasised on being free from all kinds of negative and positive emotions like, joy, sorrow, grief, happiness, jealousy, as they are all illusions or maya. These emotions are ephemeral. All the beings are bonded due to lack of knowledge but they get free and achieve liberation once they realize that the world is nothing but illusion. All the souls taking birth on the Earth must surrender to Lord, be free form attachments to living and non living objects. One should not be conditioned by body or the worldly things around.
  
  
• Glory Of Satsanga: Lord Krishna described, 'satsanga' as the fastest means to be closer to him and please him. Satsanga literally means being in the company of Sadhus or the knowledgeable one, as it helps in reducing and finally putting an end to attachment of all kinds.
  
  
• Withdrawal from Sense-Objects: Lord Krishna preached withdrawal from all the sensory- objects as a means to avoid delusion. All the objects of desire ultimately lead to misery. One must control his senses and not run after the pursuit of desires. As soon as one of the desire is fulfilled, another desire takes its place thus creating a vicious circle. One shoul give up ahmkara or Ego and identify only with God.
  
  
• Importance of Meditation: Lord Krishna emphasises on the benefits of meditation. It is a means of introspection, looking inside oneself, being close to God and removing oneself from the materialistic world. One should sit in a comfortable position, placing both the hands on the lap and fixing th eyes on the tip of the nose, followed by deep breathing. The mind should be free from all thoughts and chanting only the universal sound of 'Om'.
  
  
• Path to Life Long Happiness: Lord Krishna describes, Karma(action) Jnana(Knowledge) and Bhakti (Devotion) as the three fold way to attain Lord and please him. This is sure shot way to achieve happiness and Moksha. Being knowledgeable will help perform the right Karma and not worry about the fruit of the action. Devotion to God heps introspect and remove from the worldly desires. The three paths lead to removal of illusion or maya.

Thanks to Om Nama Shivaya Group...

Maha Sivarathiri Wishes

Maha Shivaratri

Shivraatri literally means “The night of Shiva”. The celebration is called MAHA SHIV RAATRI, which distinguishes it from MAAS SHIV RAATRI (monthly worship) or DAINIK SHIV RAATRI (daily worship). Maha Shiva Raatri means then, the Great Night of Shiva. Why is this night so special? Are the other nights of Shiva’s worship meaningless or insignificant?

Some thinkers suggest that it is on this auspicious night; Bhagwan Shiva rewards His devotees with “certificate of satisfaction”. Throughout the year, we evolve ourselves in prayers, poojas, in meditation, in chanting and more importantly we attempt to obey the instructions of our Lord. How well have we done is the assessment of the Lord Himself. Have we fulfilled His expectations? Have we practiced Adweshtaa - bearing ill will for no one? Karuna - compassion to all? Nirahamakarah – release from the feeling of “selfishness”? Kshama – forgiveness? On Shivraatri night we analyze ourselves and we scrutinize our spiritual progress. Indeed we reflect on the fleeting nature of our earthly existence. In our mad onrush we pause and crave for His divine grace.

While the celebration varies in its elaborateness from person to person, Mandir to Mandir and country to country, the commonality exists in its blanket of chanting, fasting, and poojas. To many it is considered a VRAT, a term that embraces fast and self-denial for a short period of time during which the celebration lasts. Vrat purifies the body and mind in preparation for the rituals that follow.

Ideally on Shiva Raatri Night, poojas are done on four separate occasions from 6pm to 6am at intervals of three hours. Special Prasad is offered to the Murti and worship is done to the Shiva Lingam. An all night vigil is kept interspersed with Bhajans, Kirtans and Dhoons.

LINGA ASHTAKAM

Bramha Muraari Suraar Chita Lingam Nirmala Bhaasita Shobhita Lingam

Janmaja Dukha Vinaashana Lingam Tat Pranamaami Sadaa Shiva Lingam

Brahma, Vishnu and other Gods adore the Lingam. It is taintless, shining and beautiful.

It is the destroyer of the miseries that follow birth. We bow before that eternal symbol of Shiva.

Deva Muni Pravaraar Chita Lingam Kaamadahana Karunaakara Lingam

Raavana Darpa Vinaashana Lingam Tat Pranamaami Sada Shiva Lingam

The Lingam is adored by the sages and denotes the destruction of lust, the ocean of Mercy,

which subdued the pride and passion of Raavana. We bow before that eternal symbol of Shiva.

Sarva Sugandhi Sulepita Lingam Buddhi Vivarddha Kaarana Lingam

Siddha Suraasura Vandita Lingam Tat Pranamaami Sada Shiva Lingam

The Lingam is lavishly smeared with perfumes and scents, which elevates the power of the mind

and before which the Siddhas, Suras and Asuras prostrate. We bow before that eternal symbol of Shiva.

Kanaka Mahaamani Bhusita Lingam Phanipati-vestita Shobhita Lingam

Daksha suyajna Vinaashana Lingam Tat Pranamaami Sada Shiva Lingam

The Lingam is decorated with various ornaments glowing within the embrace of the Lord of Serpents,

and that obstructed the sacrifices performed by Daksha. We bow before that eternal symbol of Shiva.

Kumkuma Candana Lepita Lingam Pankaja Haara Sushobhita Lingam

Sanchita Paapa Vinaashana Lingam Tat Pranamaami Sada Shiva Lingam

The Lingam is adorned with Saffron, Sandal paste and garlands of lotus flowers, with a large fan shining behind it. It destroys all the sins attained in many births. We bow before that eternal symbol of Shiva.

Deva Ganarchita Sevita Lingam Bhavari Bhakti Bheereva Cha Lingam

Dina Kara Koti Prabha Kara Lingam Tat Pranamaami Sada Shiva Lingam

Saints and Sages worship the Lingam with faith and devotion. It is the source of unlimited brilliance.

We bow before that eternal symbol of Shiva.

Ashta Dalo Pari Veshtita Lingam Sarva Samud Bhava Karana Lingam

Ashta Darida Vinashana Lingam Tat Pranamaami Sada Shiva Lingam

The Lingam is seated in the eight petal seats, which is the cause of all creations and destroys all kind sad destitution. We bow before that eternal symbol of Shiva.

Sura Guru Suravara Poojita Lingam Sura Vana Pushpaa Sada Chita Lingam

Paraat Param Paramatmaka Lingam Tat Pranamaami Sada Shiva Lingam

The Guru of the Gods worships the Lingam; they offer flowers grown in the heavenly gardens to

the symbol of the Supreme Soul. We bow before that eternal symbol of Shiva.

Understanding the Symbols of Shiva Murti

Shiva or Shankar means auspiciousness, favourable, propitious, gracious, kind, benign, benevolent and friendly. In the Shiva Puran the One thousand names of Shiva are mentioned. Some of these well known names are: MAHADEO- The great God. BHAIRAV-The Terrible. MAHAKAAL-Mighty time. TRILOCHAN-The three-eyed. TRIPURAARI - The enemy of Lust, Hatred and Anger. NEELKANTHA-The blue throated. CHANDRASHEKAR-The moon crested. GANDGAADHAARA - The bearer of Ganga. GRIRISH - The Lord of the mountains. HARA - The seizer. PASHUPATI - The Lord of animals. VISHWANATH -The Lord of the Universe. These names represent the Exploits, States or Attributes.

COLOUR: White represents purity, absence of darkness and triumph of wisdom over ignorance.

THREE-EYES: Knowledge of past, present and future. Third eye is that of knowledge.

MATTED HAIR: The vastness of space.

TIGER SKIN: Destruction of animalistic tendencies. Complete mastery over lower desires.

GANGA: Flow of knowledge.

SERPENT MALA: Fearlessness and longevity.

CRESCENT MOON: Sharpness of Intellect and controller of Time.

DAMARU: Originator of all sounds.

TRISHUL: Three gunas-rajo, saatwa and tamo. Lord Shiva transcends the three gunas.

Vande Deva Uma Patim Sur-Guroom Vande Jagat Kaaranam

Vande Pan-Nag Bhooshanam Mrigdharam Vande Pashunaam Patim

Vande Soorya Shashaanka Vanhi-Nayanam Vande Mukunda Priyam

Vande Bhakti-Janaa-Shrayam Ch Vardam Vande Shivam Shankaram

My obeisance to Lord Shiva, who is the spouse of Uma, who is the supreme among the Gods, who is the primordial cause of the Universe. Obeisance to Lord Shiva whose ornaments are the serpent and the moon, who is the Lord of all animals and whose eyes are the Sun, moon and fire. Obeisance to Shankar who is the beloved of Mukund and who is the benefactor and the refuge of all devotees.

Om Namah Shivaaya

Four Wives [Story]

There was a rich merchant who had 4 wives. He loved the 4th wife the most and adorned her with rich robes and treated her to delicacies. He took great care of her and gave her nothing but the best.

He also loved the 3rd wife very much. He's very proud of her and always wanted to show off her to his friends. However, the merchant is always in great fear that she might run away with some other men.

He too, loved his 2nd wife. She is a very considerate person, always patient and in fact is the merchant's confidante. Whenever the merchant faced some problems, he always turned to his 2nd wife and she would always help him out and tide him through difficult times.

Shravan Mela [Info]

SHRAVAN MELA

 

JULY 27 - AUGUST 24, 2010

 

 

The month of Shrawan is filled with devotional fervours for the devotees of Lord Shiva. The full moon day to full moon day festival - Guru poornima to Rakhi Poornima - is the most devoted worship filled with austerities and faith though not marked with festive colours as we have for Diwali or Durga Puja.

The worship is offered at all Jyotirlinga shrines throughout the month, more particularly on Mondays and the last day - Shravan Poornima day falling on August 24, 2010.  

Jyotirlingam, ‘the linga of light’ is so called as the God is in the symbolic form of a stone tinctured with a cycle of light.   The Jyotirlinga is an attempt by humans to give a form to the formless Brahman.

The twelve temples with Jyotrilinga in India are:

1. Somnath Temple at Saurashtra in Gujarat.
2. Mallikarjun Temple in Srisailam, or Shrishailam, in Andhra Pradesh.
3. Mahakal Temple, or Mahakalaswar, in Ujjain Madhya Pradesh.
4. Omkar Temple, or Amishvar, at Omkareshwar on the banks of Narmada River in Madhya Pradesh.
5. Kedarnath Temple or Kedareshwar in Uttarakhand.
6. Bhimashankar Temple at Dhakini in Maharashtra.
7. Kashi Vishwanath Temple, or Viswesh, at Varanasi in Uttar Pradesh.
8. Trimbakeshwar Temple near Nasik on the banks of Gautami River in Maharashtra.
9. Baidyanath Dham or Vaidyanath Temple at Deoghar in Jharkhand.
10. Nageshwar Temple near Dwarka in Gujarat.
11. Rameshwaram Temple in Tamil Nadu.Grishneshwar
12. Temple Near Ellora in Maharashtra.

For the people of Bihar and Jharkhand, visit to holy Jyotirlinga shrine at Baidyanath, Deoghar is an important form of worship of Lord Shiva during Shrawan month.  Lakhs of devotees called as “Kanwarias” carry water from Ganga for offering to Lord Shiva. The name Kanwarias comes from the pole the yatris carry called ‘Kanwar’ on their shoulders. Pots with Ganga Water hang from the two sides of the pole.

Nearly a million Kanwarias carry Ganga water from Sultanganj, to the famous Deogarh Shiva Temple during Shravan Mela.  Some prefer to walk the entire stretch from there home to the River Ganges silently chanting prayers. Some go in groups singing praise of Lord Shiva. Some devotees create a Mela atmosphere by travelling on trucks and carts with loudspeakers playing different types of music. Then there are the relay marthon runners called ‘dak kanwarias.’ In it each yatri runs a certain distance and is then taken over by another yatri.

Numerous Hindu spiritual organizations and other voluntary organizations setup camps along the National Highway during the Kanwar Yatra. The Kanwarias are provided food, shelter and safe place to keep the Ganga water.

The Shiva temple of Deoghar is a recognized place of Siddh. With the slogans of ‘Bol-Bam, Bol Bam’ the environment of the region becomes spiritually elevated one.   From the first day of Shrawan month, which started on July 27, 2010 lacs of devotees will travel to Deoghar for 105 kilometers, taking the holy water from Sultanganj’s uttarvahini Ganga wearing the traditional saffron dresses and as Kanwariyas.  The devotees will devote the holy water to one of the twelve jyotirlinga’s of Mahadev Shiva and will be the participant of virtue.

More over this holy place is further sanctified by the foot prints of Bhagawan Sri Ramakrishna during his pilgrimage to here, on his way to Varanasi.  It was in the month of January 1868, Sri Ramakrishna accompanied with 125 persons headed by Mathurnath Babu visited this holy shrine. And it was here the first relief operations of Ramakrishna Order was inaugurated by Sri Sri Ramakrishna Himself.  During his stay here, Sri Ramakrishna happened to see the miserable plight of men and women.  He requested Mathur to feed them and to give pieces of cloth to each of them.  Thus, Sri Ramakrishna’s “Shiva jnane,  jiva seva” was started here as he saw the Lord of Baidyanath in the faces of those poor ones.   

 
(Lord Ravaneshwar at Baidyanath, Deoghar)
Shiva known for his name “Asutososhin” – one who is easily pleased, is the beloved deity of people of all walks of life - school going children, married ones and the sannyasins.


May the Lord Shiva bless us all for pure devotion towards Him!!


Thanks to Nishthatmananda

ஆசை என்றொரு அழிவு

"ஆசையே அழிவுக்கு காரணம்". - இதை சொல்லாத ஆத்மஞானிகளே கிடையாது. பகவான் கிருஷ்ணரில் இருந்து, இயேசு, புத்தர், மஹாவீரர் என எல்லா பரமாத்மாக்களும், இந்த கருத்தை வலியுறுத்த தவறவில்லை.


ஆடம்பரமான உடைகள் அணிவதில் இருந்து, ருசியான உணவுகள், சொகுசு கார்கள், நகைகள், பதவி, பணம், பங்களா, அழகான பெண்கள், புகழ், ஏன் நல்ல பெயற்கும் கூட ஆசை படுபவர்களை, நம்மை சுற்றியும் பார்க்க முடிகிறது. எதற்கும் ஆசை படாதவர்கள் யாரேனையும் பார்ப்பது என்பது கிட்டத்தட்ட நடை முறையில் சாத்தியபடாத ஒன்று என்றே கூறலாம்.


அப்படி "ஆசை" இருந்தால் தான் என்ன? ஆசை தானே, மனிதனை ஒரு இலக்கை நோக்கி அடைய செய்யும் கருவி!. ஆம், ஆசை என்பது ஒரு நல்ல கருவி தான், நம் இலக்குகள் சரியாக இருக்கும் போது மட்டும்... "அத்தனைக்கும் ஆசைப்படு" என்று சத்குரு ஜக்கி வாசுதேவ் கூறுகிறார். ஆனால் ஆசைகள் பரிசுத்தமாய் இருக்கட்டும் என்றும் ஒரு நிபந்தனை!. பள்ளியில் படிக்கும் மாணவன், தான் படித்து பெரிய டாக்டர் ஆக வேண்டும் என்று எண்ணுகிறான் என கொள்வோம். எதற்கு என்று கேட்டால், பொருளிள்ளதவர்களுக்கு, இலவசமாக மருத்துவ சிகிச்சை அளிப்பதற்கு என்று கூறுகிறான். இந்த உயர்ந்த லட்சியம், அவன் மருத்தவன் ஆன பின்பும் தொடர்ந்தால், அவன் படிக்கும் போது கொண்ட "ஆசை", உண்மையிலேயே உயர்ந்தது எனலாம். ஆனால் எத்தனை ஆசைகள் இப்படி ஆரம்பித்த படியே நீடிக்கின்றன?.


"உயர்ந்த ஆசைகள்" என்பதை எப்படி வரையறுக்க முடியும்? பகவத் கீதை, புலன் இன்பங்களில், உயர்ந்த யோகி, பற்று (ஆசை) வைக்க மாட்டான் என்று கூறுகிறது. புலன் இன்பங்கள், மனதுடன் தொடர்பு உடையவை. மனதை கட்டுப்படுத்த முடியாதவனே, புலன் இன்பங்களில் ஆசை வைக்கிறான். இந்த ஐம்புலன்களை மகிழ்ச்சி படுத்தும் செயல்கள் ஆகிய பார்த்தல், கேட்டல், ருசித்தல், நுகர்தல் மற்றும் தொடுஇன்பம் ஆகியவைகளை பொறுத்த ஆசை, தாழ்ந்தவைகள் என்று கூறப்படுகிறது. இந்த புலன் இன்ப ஆசைகள், எத்தகைய விளைவை ஏற்படுத்தும் என பகவத் கீதை கீழ் படி கூறுகிறது.


"த்யாயதோ விஷயான்பும்ஸ: ஸங்கஸ்தேக்ஷுபஜாயதே
ஸங்காத்ஸஞ்சயாதே காம: காமாத்க்ரோதோபிஜாயதே" (2.62 )


"க்ரோதாத்பவதி ஸம்மோஹா: ஸம்மோஹாத்ஸ்ம்ருதிவிப்ரம:
ஸ்ம்ருதிப்ரம்சாத் புத்திநாசோ புத்திநாசாத்ப்ர்ணச்யதி" (2.63)


சதா உலக விசயங்களை யோசித்து கொண்டு இருக்கும் மனிதனுக்கு அதில் பற்று உண்டாகிறது. பற்றினால் ஆசை (காம:) உண்டாகிறது. ஆசையினால் கோபம் உண்டாகிறது. கோபத்தால் மனக்குழப்பம் ஏற்படுகிறது. மனக்குழப்பத்தால் நாம் பெற்ற "புத்தி" யில் நாசம் உண்டாகிறது. புத்திநாசம் (அறிவு அகன்ற நிலை) ஏற்பட்டவனுக்கு நன்மை எனபது ஏது?


இவ்வாறு, இந்த இரண்டு ஸ்லோகங்கள் பொருள் தருகின்றன. எத்தனை அழகான மற்றும் ஆழமான ஆராய்ச்சி!!!. அடிப்படையை ஆராய்ந்து அதன் முடிவு வரை விளக்குகிறது, இந்த ஸ்லோகங்கள். அக ஆராய்ச்சியில் நிலை கொண்டவன், உலக விஷயங்களுக்காக பெரிதாக அலட்டி கொள்வதில்லை. மேலும் அவன் தன் ஆத்ம சுகம் ஒன்றையே உயர்வென கருதுகிறான், போன்ற விளக்கங்கள் உண்மையில் உலக பொருட்களுக்கான ஆசைகள் துச்சமானவைகள் தான் என ஆணித்தரமாய் கூறுகிறது.


மேலும் ஆசையின் அடிப்படையான குணங்கள் என்ன என்றும், அது எங்கே குடி கொண்டுள்ளது என்றும் கூட கீதை தெளிவு பட கூறுகிறது.


"ஆவ்ருதம் ஜ்ஞானமேதென ஜ்ஞானினோ நித்யவைரிணா
காமரூபேண கௌந்தேய துஷ்பூரேணானலேன ச" (3.39)


"இந்திரியாணி மனோ புத்தி ரஸ்யாதிஷ்டானமுச்யதே
ஏதைர்விமோஹயத்யேஷ ஜ்ஞானமவ்ருத்ய தேஹினம்" (3.40)


கீதை யை பொறுத்தமட்டில், ஆசை (காமம்) என்பது ஞானிகளின் பரம எதிரி என்று வர்ணிக்க படுகிறது. மேலும் ஆசை (காமம்) பெற்றுள்ள குணங்கள் என மூன்று விஷயங்கள் கூறப்படுகிறது. அவை : "நெருப்பிற்கு சமமானது", "விரும்பிய வடிவை பெற வல்லது" மற்றும் "ஒருபோதும் அடைவதால் திருப்தியுராதது அதாவது ஒருபோதும் முழுமை அடையாதது". (3.39)


"புலன்கள், மனம், புத்தி" இந்த மூன்றும் தான் ஆசையின் இருப்பிடங்கள். மேலும் ஆசையானது "மனம், புத்தி மற்றும் இந்திரியங்கள் (புலன்கள்)" ஆகியவற்றை ஆட்கொண்டு, ஞானம் எனும் பரம்பொருளை மறைத்து நிற்கின்றது. (3.40)


இந்த இரண்டு ஸ்லோகங்கள், ஆசையின் குணங்கள் மற்றும் இருப்பிடத்தை நமக்கு விளக்கமாக கூறுகிறது. நமது எதிரியின் குணங்கள் நமக்கு தெரிந்தால், அவனை எப்படி வீழ்த்தலாம் என்பது பற்றி தெளிவான வியூகம் அமைக்க முடியும். அது போல அவன் எங்கே இருக்கிறான் எனவும் தெரிந்து விட்டால், தாக்குவது மிக சுலபமாக கூடும். இந்த இரண்டு ஸ்லோகங்கள் அதற்குத்தான் வழி அமைத்து கொடுக்கிறது. ஞானியின் ஜென்ம விரோதியாக "ஆசை" கூறப்படுகிறது. மேலும் அதன் குணங்கள் தெள்ள தெளிவாக விவரிக்க படுகிறது. முதலில் நெருப்பினை போன்றது என்பதன் மூலம், அது அழிக்கும் தன்மையை பெற்று இருக்கிறது என கூறப்படுகிறது. மேலும் நெருப்பு எரிவதற்கு பொருட்கள் கொடுக்கப்படும் வரையில் அது மேலோங்கி வளர்ந்து கொண்டே தான் இருக்கும். அது போல, ஆசையிடம், அது விரும்பும் பொருளை கொடுத்தாலும், அது இன்னும் வளர்ந்து கொண்டே தான் இருக்கும். இரண்டாவதாக, ஆசை விரும்பிய வடிவை (காமரூபேண) பெற வல்லது என கூறப்படுகிறது. முதலில் "பொருளாசை" எனில், அதை அடக்கி விட்டாலும், "பெண்ணாசை", "புகழாசை", என பல புதிய வடிவில் வந்து நம்மை ஆட்கொள்ளும். எனவே, ஆசைக்கு விரும்பிய வடிவம் பெரும் குணம் உள்ளது எனப்படுகிறது. மூன்றாவதாக, ஆசை ஒரு போதும் திருப்தி அடையாதது என கூறப்படுகிறது. ஒருவன், சிப்பாயாக இருந்து, தளபதியாக வேண்டும் என்று ஆசை கொண்டால், அவன் தளபதியாக ஆகும் போது, அவன் மன்னனாக வேண்டும் என்று புது ஆசை, அதாவது திருப்தி அடையாமல் அடுத்த நிலை நோக்கிய ஆசை புகுந்து விடுகிறது. இப்படி ஆசையின் குணங்கள் விளக்க படுகிறது.


மேலும் ஆசை, எங்கு குடி கொண்டு இருக்கிறது என்றால், அது "புலன்கள்", "மனம்", "புத்தி" என்ற மூன்றின் மீதும் குடி கொண்டு இருக்கிறது. புலன்கள் என்பது நம் உடலின் அங்கங்கள். மனம் என்பது புலன்களை விட நுண்ணியது ஆனால் அதை விட சக்தி வாய்ந்தது. புத்தி, மனதை விட நுண்ணியது மற்றும் சக்தி வாய்ந்தது. எடுத்த எடுப்பில் சிகரத்தை தொட்டு விடுவதை முயற்சிப்பதை விட, படி படியாக செல்வது சிறந்தது. அது போல, முதலில் புலன்களை அடக்கி அதன் மூலம் மனம், புத்தி என்ற இரண்டையும் அடக்கலாம் என கூறப்படுகிறது. எப்படி, புகை சூழ்ந்து இருக்கும் நெருப்பினை காண முடியாதோ, அது போல, ஆசை சூழ்ந்து இருக்கும் ஞானத்தை காண முடியாது எனவும் கூறப்படுகிறது.


ஆசைகள், உண்மையில் எதிர்பார்ப்புகளை தூண்டி விடுகிறது. எதிர்பார்ப்புகள் நிறைவேறாத போது, கோபம் வருகிறது. பின் அதன் வழியாக அனைத்து கெட்ட எண்ணங்களும், நம் உள் புக ஆரம்பிக்கின்றன. உலகெல்லாம் ஒளி விடும் சூரியனை, கையாலோ, பிற பொருட்களாலோ மறைக்க நினைப்பதை விட, நம் கண்களை மட்டும் மூடி கொள்வது புத்திசாலி தனம் அல்லவா. அது போல, ஆசைகள் அனைத்தையும் நிறைவேற்றி விட துடிப்பதை விட, ஆசைகளையே அடக்குவது தான் மிகவும் சிறந்தது என நினைக்கிறேன்.


தன் வாழ்நாளில் எப்படியாவது ஒரு சைக்கிள் மட்டும் வாங்கி விட்டால் போதும் என்ற ஒருவனது ஆசை, அடுத்து அவன் சைக்கிள் வாங்கிய பின், மோட்டார் சைக்கிள், கார் என அடுத்த கட்டத்தை நோக்கி பயணிக்கிறது. உண்மையில் அவனுக்கு மோட்டார் சைக்கிள் அல்லது கார்களுக்கான தேவை இல்லாவிடினும் அவற்றை அடைய நினைக்கும் ஆசையில், அவனே தன்னை துன்பத்தில் ஆட்படுத்தி கொள்ள விழைகிறான். இவ்வாறு தேவைக்கு மேல் உள்ள ஆசைகளின் பிடியில் சிக்காதவர்கள் உண்மையில் எத்தனை பேர்? ஆசைக்கு அளவு தான் ஏது?


வாழ்க்கையில் துன்பம் அற்று வாழ்வதற்கு, புத்தர் நான்கு உண்மை கோட்பாடுகளை குறிப்பிடுகிறார். அவை,

1. எல்லா உயிர்களும் துன்பத்தை உள்ளடக்கியவை.
2. எல்லா துன்பங்களும், ஆசைகளில் இருந்து உண்டானவை.
3. எல்லா துன்பங்களும், ஆசைகளை அகற்றும் போது முடிகின்றன.
4. அதனால் எல்லா துன்பங்களுக்கும் முடிவு காண வழி (ஆசைகளை அகற்றுதல்) உள்ளது.

எத்தனை சிறந்த கருத்துகள்.


"ஆசையே அழிவு" என்று பரமாத்மா மகாவீரரும் குறிப்பிடுகிறார். அவர் ஒரு நாள், காட்டில் தவம் செய்து கொண்டு இருக்கும் போது, குளிரால் நடுங்கி கொண்டு இருந்த ஒரு ஏழையை பார்த்தார். தான் அணிந்து இருந்த வஸ்திரத்தின் பாதியை கிழித்து கொடுத்து அந்த எளியவனுக்கு உதவி செய்தார். அந்த ஏழை, மகாவீரர் அளித்த அந்த துணி மிகவும் விலை உயர்ந்தது என தெரிந்த கொண்ட படியால், மீதி பாதியையும் அவரிடம் இருந்து பெற்று விட வேண்டும் என ஆசை கொண்டான். மீதி பாதியை, அவரிடம் கேட்டு பெற்று விடலாம் என, மகாவீரர் இருக்கும் இடத்திற்கு சென்றான். அப்போது அவர் ஆழ்ந்த தியானத்தில் இருந்தார். அதிர்ஷ்ட வசமாக, மீதி பாதி துணியும் கீழே விழுந்து கிடந்தது. "கேட்டு பெற வேண்டும்" என்று கிளம்பியவன், ஆசை மிகுதியால், அவருக்கு தெரியாமலேயே அதை அடைந்து விட எண்ணினான். இங்கே, "அகங்காரம்", அல்லது "நற்பெயருக்கான ஆசை" புதிதாக அவனிடம் எட்டி பார்த்து விட்டது. அதாவது, "நான் இவரிடம் கேட்டு பெற வேண்டுமா?" என்ற அகங்காரமோ, அல்லது, "மறுபடியும் இவரிடம், மீதி துணியை கேட்டால், இவர் என்னை தப்பாக நினைக்க கூடும். எனவே தெரியாமல் எடுத்து சென்றால் அவர் என்னை தப்பாக நினைக்க மாட்டார்" என்ற "நற்பெயருக்கான" ஆசையோ அவனிடத்தில் புதிதாக தோன்றியது. எனவே, திருட துணிந்தான். திருடிய பின், காலில் முள் குத்தியதால் சத்தம் போட மகாவீரர் விழித்து கொண்டார். இந்நிலையில் சிறிதும் கோப படாத மகாவீரர், "இந்த மீதி பாதி துணியில் நான் கொண்ட ஆசை அல்லவா, இவனை திருடனாக மாற்றியது" என்று நினைத்து வருந்தினாராம். எத்தனை பெரிய ஞான நிலை!!!.


உண்மையில் ஆசைகளை, நாம் நமக்காக மட்டுமே உருவாக்கி கொள்வதில்லை. அவைகள் நம்மில் இருந்து நம் பரம்பரைகள், அல்லது நம்மை சார்ந்தவர்கள் என எல்லோரிடமும் விதைத்து கொண்டும் தான் இருக்கிறோம். நான் மருத்துவன் ஆக முடியவில்லை என்பவன், தன் மகனை எப்படியும் டாக்டர் ஆக்கி விட வேண்டும் என்ற முனைப்பில், சில தவறேனும் (பணம் கொடுத்து) செய்து தன் மகனை மருத்துவ கல்லூரியில் சேர்த்து விடுகிறான். ஆனால் உண்மையாக அந்த படிப்பை பெற வேண்டிய ஒரு மாணவனது ஆசைகள் அடக்கப்பட்டு, அங்கே அடுத்த ஆசைக்கான விதை விதைக்கப்படுகிறது. அந்த ஆசைகள் நிறைவேறாத மாணவன், அடுத்து தன் வாரிசு மூலம் விட்டதை அடைய நினைக்கிறான். அல்லது தன் நிலைக்கு மாற்றான ஒரு தவறான வழியை கையில் எடுத்து ஆசைகள் அடங்காத கோபத்தை பிறர் இடத்தில் காட்டுகிறான். எனவே ஆசை எந்த வகையிலும் நம்மை மட்டும் பாதிப்பவை அல்ல. அவைகள் பிறரின் வாழ்க்கையையும் மாற்றி அமைக்க வல்லது. "கோபம், வக்கிரம் போன்ற புதல்வர்களை பெற்ற அன்னை - ஆசை" என்று ஒரு சொல்லும் உண்டு.


ஆசையை உண்மையில் அடக்குவது என்பது ஒரு மிக பெரிய கலை. இதை நம்மால் தனியே நின்று சாதிப்பது என்பது மிகவும் கடினம். "கடவுள் பக்தி" என்ற ஒரு நண்பனின் உதவி கொண்டே அதை சாதிக்க முடியும் என்று நினைக்கிறேன். நண்பர்களே, ஆசை என்பதே இல்லாத வாழ்க்கை வாழ முடியா விடினும், முடிந்த வரை தேவைகளுக்கு மட்டுமே ஆசை கொள்ள முயலுவோம். படிப்பதையும், நினைப்பதையும் செயல்முறை படுத்தும் சக்தியை, எல்லாம் வல்ல இறைவன் நமக்கு கொடுத்து துணை புரிவாராக ("தெய்வ பக்தி" இல்லாத நண்பர்கள் எனின் மன உறுதியை, இறைவன் என பொருள் கொள்க).


"சர்வம் கிருஷ்ணார்ப்பணம்" (கிருஷ்ணா - கிருஷ்+ந. "கிருஷ்"- சுழற்சியான பிறப்புகள். "ந" - நிறுத்துபவன்)

Happy Narasimha Chardurthi

Narasimha also spelt as Narasingh and Narasinga, is an avatara of Vishnu described in the Puranas, Upanishads and other ancient religious texts of Hinduism, and one of Hinduism's most popular deities, as evidenced in early epics, iconography, and temple and festival worship for over a millennium. He is often visualized as half-man/half-lion, having a human-like torso and lower body, with a lion-like face and claws. This image is widely worshiped in deity form by a significant number of Vaishnava groups, particularly in Southern India. He is known primarily as the 'Great Protector' who specifically defends and protects his devotees in times of need.

The Story of Narasimha

The story of Narasimha as described in the Bhagavata Purana is as follows: In his previous avatara of Varaha, Vishnu killed a rakshasa known as Hiranyaksha. Hiranyaksha's brother Hiranyakashipu, greatly angered by this, started to abhor Vishnu and his followers. To which end he decides to attempt to kill Vishnu by gaining mystical powers, which he believes Brahma, the chief among the devas will award him if he undergoes many years of great austerity and penance. This initially seems to work as planned with Brahma becoming pleased by Hiranyakashipu's austerities. Brahma thus appears before Hiranyakashipu and offers him a boon that he will personally make true anything he wishes for. In reply to which Hiranyakashipu requests the following:

O my lord, O best of the givers of benediction, if you will kindly grant me the benediction I desire, please let me not meet death from any of the living entities created by you. Grant me that I not die within any residence or outside any residence, during the daytime or at night, nor on the ground or in the sky. Grant me that my death not be brought about by any weapon, nor by any human being or animal.

Grant me that I not meet death from any entity, living or nonliving. Grant me, further, that I not be killed by any demigod or demon or by any great snake from the lower planets. Since no one can kill you in the battlefield, you have no competitor. Therefore, grant me the benediction that I too may have no rival. Give me sole lordship over all the living entities and presiding deities, and give me all the glories obtained by that position. Furthermore, give me all the mystic powers attained by long austerities and the practice of yoga, for these cannot be lost at any time.

One day while Hiranyakashipu was performing austerities at Mandaracala Mountain, his home was attacked by Indra and the other devas. At this point the divine sage, Narada intervened to protect Kayadu, whom he describes as 'sinless'. Following this event Narada takes Kayadu into his care and while under the guidance of Narada, her unborn child (Hiranyakashipu's son) Prahlada, became affected by the transcendental instructions of the sage even at such a young stage of development. Thus, Prahlada when later growing as a child began to show symptoms of this earlier training by Narada, gradually becoming recognised as a devoted follower of Vishnu, much to his father's disappointment.

Hiranyakashipu eventually becomes so angry and upset at his son's devotion to Vishnu (whom he sees as his mortal enemy) that he decides he must kill him, but each time he attempts to kill the boy, Prahlada is protected by Vishnu's mystical power. When asked, Prahlada refuses to acknowledge his father as the supreme lord of the universe and claims that Vishnu is all-pervading and omnipresent. To which Hiranyakashipu points to a nearby pillar and asks if 'his Vishnu' is in it:

"O most unfortunate Prahlada, you have always described a supreme being other than me, a supreme being who is above everything, who is the controller of everyone, and who is all-pervading. But where is He? If He is everywhere, then why is He not present before me in this pillar?" Prahlada then answers, He was, He is and He will be. In an alternate version of the story, Prahlada answers He is in pillars, and he is in the smallest twig. Hiranyakashipu, unable to control his anger, smashes the pillar with his mace, and then following a tumultuous sound, Vishnu in the form of Narasimha appears from it and in defence of Prahlada moves to attack his father. In order to kill Hiranyakashipu and not upset the boon given by Brahma, the form of Narasimha was chosen. Hiranyakashipu could not be killed by human, deva or animal, Narasimha is neither one of these, as he is a form of Vishnu incarnate as a part-human, part-animal.

He comes upon Hiranyakashipu at twilight (when it is neither day nor night) on the threshold of a courtyard (neither indoors nor out), and puts the demon on his thighs (neither earth nor space). Using his sharp fingernails (neither animate nor inanimate) as weapons, he disembowels and kills the demon. Kurma Purana describes the preceding battle between the Purusha and demoniac forces in which he escapes powerful weapon called, pashupata and it describes how Prahladas brothers headed by Anuhrada and thousands of other demons "were led to the valley of death (yamalayam) by the lion produced from the body of man-lion" avatara.p.85: K.P.1.15.70 The same episode occurs in the Matshya Purana 179, several chapters after its version of the Narasimha advent.

The Bhagavata Purana further narrates: even after killing Hiranyakashipu none of the present demigods were able to calm Narasimha's fury, not even Shiva. So all the gods and goddesses called his consort, Lakshmi, but she was also unable to do so. Then, at the request of Brahma, Prahlada was presented to Narasimha, and finally,

he was calmed by the prayers of his devotee. Before parting, Narasimha rewards the wise Prahlada by crowning him as the king.p.84

In the Shiva Purana, there is a distinctly Shaiva version of a traditional avatar myth:

Shiva brings forth Virabhadra, one of his terrifying forms, in order to calm Narasimha. When that fails, Shiva manifests as the human-lion-bird Sharabha. The story concludes with Narasimha becoming a devotee of Shiva after being bound by Sharabha. The Sharabha story is also retold in the Linga Purana. However, Vaishnava followers including Dvaita scholars, such as Vijayindra Tirtha (1539-95) dispute this view of Narasimha based on their reading of Sattvika Puranas and Śruti texts.

Based on this story, it is believed by followers that Narasimha protects his sincere devotees when they are in extreme danger. He saved Adi Sankara from being sacrificed to the goddess Kali by a Kapalika. Thus Adi Sankara composed the powerful Laksmi-Narasimha stotra.

Mode of worship

Due to the nature of Narasimha's form (divine anger), it is essential that worship be given with a very high level of attention compared to other deities. In many temples 

only life-long celibates (brahmacarya) will be able to have the chance to serve as priests to perform the daily puja. Forms where Narasimha appears sitting in a yogic posture, or with the goddess Lakshmi are the exception to this rule, as Narasimha is taken as being more relaxed in both of these instances compared to his form when first emerging from the pillar to protect Prahlada.

SRI NARASIMHA ASHTOTHRAM

Om Narasimhaya Namah 

Om Mahasimhaya Namah 

Om Divyasamhaya Namah 

Om Mahabalaaya Namah 

Om Ugrasimhaya Namah 

Om Mahadevaaya Namah 

Om Sthambha-jaaya Namah 

Om Ugralochanaaya Namah 

Om Raodraya Namah 

Om Sarwa-adbhutaaya Namah 

Om Srimad yogaanandaaya Namah 

Om Trivikramaaya Namah 

Om Haraye Namah 

Om Kolaahalaaya Namah 

Om Chakrine Namah 

Om Vijayaaya Namah 

Om Jayavardhanaaya Namah 

Om Pamchanaaya Namah 

Om Parabramhane Namah 

Om Aghoraaya Namah 

Om Gora-vikramaya Namah 

Om Jwalanmukhaya Namah 

Om Jvalaa maaline Namah 

Om Mahajvalaaya Namah 

Om Maha prabhave Namah 

Om Nitalaakshaya Namah 

Om Saha-srakashaya Namah 

Om Durni-rikshaya Namah 

Om Prataapanaaya Namah 

Om Mahadamstrayudhaya Namah 

Om Pragnyaya Namah 

Om Chanda kopine Namah 

Om Sadaasivaaya Namah 

Om Hiranyakasipu dwamsine Namah 

Om Daityadaanava bhamjanaaya Namah 

Om Guna bhadraya Namah 

Om Maha bhadtraya Namah 

Om Bala bhadhraya Namah 

Om Subhadragaaya Namah 

Om Karaalaaya Namah 

Om Vikaraalaya Namah 

Om Vikarte Namah 

Om Sarwakartrukaya Namah 

Om Shimshumaaraaya Namah 

Om Trilokaatmane Namah 

Om Eshaaya Namah 

Om Sarveshvaraaya Namah 

Om Vibhave Namah 

Om Bhairavaadambaraaya Namah

Om Divyaya Namah 

Om Achyutaaya Namah 

Om Kavaye Namah 

Om Maadavaaya Namah 

Om Adokshaya Namah 

Om Aksharaaya Namah 

Om Sharvaya Namah 

Om Vanamaaline Namah 

Om Parapradaaya Namah 

Om Vishwam-bharaaya Namah 

Om Adbhutaaya Namah 

Om Bhavyaya Namah 

Om Sri vishnave Namah 

Om Purushottamaaya Namah 

Om Anaghastraya Namah 

Om Nakhastraya Namah 

Om Suryajothishe Namah 

Om Sureshwaraaya Namah 

Om Saha sabrahave Namah 

Om Sarvagnyaya Namah 

Om Sarvasiddi pradaayakaaya Namah 

Om Vajradamstraya Namah 

Om Vajrakhaya Namah 

Om Mahanamdaaya Namah 

Om Paramtapaaya Namah 

Om Sarvamaothreka rupaaya Namah 

Om Sarvayantra-vidaranaya Namah 

Om Sarvatam-tratmakaaya Namah 

Om Avyaktaya Namah 

Om Suvyaktaya Namah 

Om Bhakthavatsalaaya Namah 

Om Vaishaakha shukla bhutottaya Namah 

Om Sharanagata vatsalaaya Namah 

Om Udaarakirthiye Namah 

Om Punyatmane Namah 

Om Mahatmane Namah 

Om Chanda vikramaaya Namah 

Om Vedattraya prapujyaya Namah 

Om Bhagavate Namah 

Om Parameswaraaya Namah 

Om Sri vatssmkaaya Namah 

Om Srinivaasaya Namah 

Om Jagadvyapine Namah 

Om Jaganmayaaya Namah 

Om Jagatpalaaya Namah 

Om Jagannadaya Namah 

Om Mahakaayaya Namah 

Om Dviroopa-brute Namah 

Om Paramatmane Namah 

Om Paramjyotishye Namah 

Om Nirgunaaya Namah 

Om Nru kesarine Namah 

Om Parathatvaya Namah

Om Paramdhamane Namah 

Om Sachitananda vigrahaya Namah 

Om Lakshminarasimhaya Namah 

Om Sarvatmane Namah 

Om Dheeraya Namah 

Om Prahaladha palakaya Namah

Types of traditional weddings in Hinduism

Eight Types of Hindu Weddings 

Brahma marriage
According to the Brahma marriage, a boy is eligible to get married, once he has completed his Brahmacharya (student hood). Parents, who search for a bride for their son, would consider the family background of the girl, whom he is going to marry. On the other hand, the bride's father would ensure that the boy has acquired knowledge of the Vedas. This is how a Brahma marriage was arranged. There was no system of dowry. Among the eight types of marriage, brahma marriage holds a supreme position.

Daiva Marriage
In this type of marriage, the girl's family waits for a particular time, to get her married. If they do not find a suitable groom for their daughter, then they would marry her off to places, where sacrifices are conducted. In this case, the girl is generally married to a priest, who conducts sacrifices. According to the sastras, Daiva marriage is considered inferior to Brahma marriage, because it is considered degrading for the womanhood.

Arsha Marriage
Arsha marriage is the one, wherein the girl is married to the sages or rishis. References from dharmasastras tell us that in arsha marriage, the bride is given in exchange of two cows, received from the groom. The girl is generally married to an old sage. The cows, which were taken in exchange of the bride, shows that even the groom do not have any remarkable qualities. According to sastras, noble marriages had no monetary or business transactions. Therefore, these kind of marriages were not considered noble.

Prajapatya Marriage
Monetary transactions and Kanyadaan are not parts of Prajapatya marriage, unlike the Brahma marriage, where these two forms an important and basic part. Unlike the Brahma marriage, here, the bride's father goes in search for a groom for his daughter. The Brahma type is considered better than prajapatya, because in the former, the groom's family goes out to seek a suitable bride for their son.

Gandharva Marriage
Gandharva marriage is similar to love marriage. In this case, the bride and the groom get married secretly, without the knowledge of their parents. It is not considered a right kind of marriage, as it is done without the consent of the parents. This marriage reminds us of the love affair of the mythological characters - Sakuntala and Dushyanta.

Asura Marriage
In the Asura marriage, the groom is not at all suitable for the bride. Although the groom is not suitable for the bride, he willingly gives as much wealth as he can afford, to the bride's parents and relatives. Therefore, the system of marriage is more or less like buying a product, which makes it undesirable in the present time.

Rakshasa Marriage
According to Rakshasa marriage, the groom fights battles with the bride's family, overcomes them, carries her away and then persuades her to marry him. This is not considered as the righteous way to woo a girl for marriage, because forcible methods are used by the groom to tie the wedding knot.

Paishacha Marriage
Paishacha marriage is the eighth and last type of Hindu wedding. It is considered as the inferior type of marriage, because the girl's wish is not considered, even if she is not willing to marry the person chosen for her. In fact, she is forced to marry. Moreover, the bride's family is also not given anything in cash or kind. Literally, the girl is seized against her wish. Men would marry a woman, whom he had seduced while she was asleep, intoxicated or insane. This kind of marriage was later on prohibited.

Thanks to Hanumanta Rao

[Messages] - அன்றாடம் பின்பற்றுவதற்குரிய பத்து ஆன்மீக வழிகள்

அன்றாடம்  பின்பற்றுவதற்குரிய  பத்து  ஆன்மீக  வழிகள்

100 ஆண்டுகள் வாழ்ந்து எல்லோருக்கும் நல்வழி காட்டிய காஞ்சி பரமாச்சாரியார் பூஜ்யஸ்ரீ சந்திரசேகரேந்திர சரஸ்வதிstrong> ஸ்வாமிகள்strong> நாம் அன்றாடம் பின்பற்றுவதற்குரிய பத்து ஆன்மீக வழிகளை கூறியுள்ளார்.

* காலையில் எழுந்தவுடன் இரண்டு நிமிடங்களாவது கடவுளை மனதில் நினைத்து பிரார்த்தனை செய்க.

* அன்றைய நாள், நல்ல நாளாக இருக்கவேண்டும் என்று இறைவனிடம் வேண்டிக்கொள்க.

* அடுத்து புண்ணிய நதிகளில், கோமாதா, சிரஞ்சீவிகள், சப்தகன்னியர்கள் முதலியவர்களைக் குறைந்தபட்சம் ஒரு நிமிடமாவது நினைக்கவேண்டும்.

* வாரத்தில் ஒரு நாளாவது அருகிலுள்ள திருக்கூவில்களுக்குச் சென்று கடவுளை வழிபடவேண்டும்.

* உன் பக்கத்தில் வாழ்பவர்களையும், மற்றவர்களையும் நேசிக்க வேண்டும்.

* சாப்பிடுவதக்கு முன்பு மிருகங்களுக்கோ, பட்சிகளுக்கோ ஆகாரம் அளித்துவிட்டு பிறகு சாப்பிடவும்.

* அன்றாடம் குறைந்தபட்சம் உங்கள் சக்திக்கேற்றபடி தருமம் செய்க.

* நெற்றியில் தவறாமல் திலகம் வைத்துக்கொள்க.

* உறங்கச் செல்வதற்கு முன்பு அன்றைய நாளில் செய்த நல்லவை, கெட்டவைகளை எண்ணிப்பார்க்கவும்.


* ஆண்டவன் நாமத்தை நூற்றியெட்டு முறை உச்சரித்துவிட்டு, பின்பு உறங்குக.

* Thanks to http://www.ithazh.com